شمال نیوز: محسن سلگی / در یک ویدئو با نام «این یک نمایش لال بازی نیست»، یک سخنران خانم و فارسی زبان، اظهارات نادقیقی در ارتباط با بحث شکاف نسلی و خشونت حاصل از شکاف نسلی (عدم شناخت بینانسلی) داشته است. از نگاه او میان عدم شناخت و خشونت رابطه علّی ضروری وجود دارد . او در سخنرانی خود بر بحث شکاف تأکید می کند. بحثی که این روزها از کانون های القای ناکارآمدی نظام جمهوری اسلامی است.

در پاسخ باید گفت هیچ تلازمی میان عدم شناخت و وجود خشونت نیست. می توان کسی را شناخت و خشونت علیه او داشت. 

عدم شناخت، جواز به خشونت نمی دهد. در حالی که ایشان می گوید وقتی کسی را نمی شناسیم ، به خود حق می دهیم به او توهین کنیم و نظیر این...(نقل مضمون) . به هر روی در اینجا هم مطلق سخن گفته و هم نحو دلالت تضمنی(و نه دلالت تطابقی  و دلالت تلازمی) جواز خشونت علیه کسانی که نمی شناسیم را صادر کرده است. هرچند سخن او این نکته مثبت را دارد که در پی شناخت یکدیگر و پرهیز از پیش داوری و هیجان گرایی باشیم اما شناخت الزاماً به عدم خشونت منتهی نمی شود. چنانکه عدم شناخت هم ضرورتا به خشونت علیه دیگران نمی انجامد.

نحوه استناد او( خانم سخنران فارسی زبان) به ژیژک هم ناقص و ای بسا ناقض است. چراکه ژیژک گرایش های لنینیستی جدی دارد و چندان با گرایش های کلبی مسلک و نیز مروج تساهل (عمدتاً لیبرالی ) بر سر مِهر نیست.

 لازم به ذکر است که بحث شکاف نسلی(Generation Gap) در مضمون اش، بحث کهنه ای است و جامعه شناسان غربی نیز درباره آن در کشورهای خود ابراز نگرانی می کنند. اما معمولاً از انقطاع و قطع نسلی سخنی نمی گویند یا درباره آن اغراق نمی کنند بلکه عمدتاً نگاهی کارشناسی و علمی دارند و از آن سواستفاده نمی کنند. گسست (گسست نسلی) می تواند در عین پیوست باشد اما انقطاع چنین نیست.  نباید از یاد برد که «شباهت»، همواره وجود دارد و اگر شباهت نباشد، امکان گفت وگو و تفهم و تفاهم و توافق سلب می شود.

از این رو آن خانم سخنران به طرزی صحبت می کند که خود مروج خشونت است نه مروج گفت گو و شنیدن و استدلال کردن.

وقتی گفت و گوی دو نسل که رابطه ژنتیک دارند و اوجی از شباهت خانوادگی (ویتگنشتاین متأخر) هستند، ممکن نباشد، وای به حال گفت وگو و توافق میان دو قوم، دو مذهب، دو نژاد، دو ملت و دو تمدن. این نگاه ها نه تنها غیر دینی، که غیرعقلانی است و عقلانیت به منزله معیار گفت وگو را منتفی کرده یا به حداقل می رساند. 

در انتها باید گفت، گفت وگو با نسل های جدیدتر یعنی دهه هشتادی ها و حتی دهه نودی ها ممکن است. این اقدام، ملازم احترام نهادن به آنها و عامل تولید احترام است (احترام پیش و پس از گفت وگو و تعامل). اقدام مذکور می تواند سبب به رسمیت شناختن و باورکردن گروه های نسلی توسط یکدیگر شود. 

این مواجهه، ادامه همان منظرگاه و کنش امام راحل است که با نگاهی تربیتی، عمیق و انسان شناسانه، می‌توانست با زبان و کردار با همه نسل ها گفت وگو و مفاهمه کند. خود امام راحل ، یک ایده وفاق و وحدت بود؛ ایده ای واقعی و تحقق یافته.

گفت وگو با نسل های جدیدتر مستلزم باور به آن است که قرار است هر دو طرف چیزهایی از هم یاد بگیرند و قرار است در این میان حقیقت و انسانیت آشکار و پیروز شود نه گروه، صنف یا نسل خاصی. این هم الهی و دینی است هم انسانی و دمکراتیک.  

رهبر حکیم انقلاب نیز در هشتم آذرماه امسال گفتند: «شما دهه‌ی هشتادی و دهه‌ی هفتادی و امثال اینها هستید، جوانهای نورس هستید؛ نه امام را دیدید، نه دوران انقلاب را دیدید، نه دوران دفاع مقدّس را دیدید امّا همان روحیه‌ی جوانِ در میدان جنگ در شما هم هست؛ دهه‌ی ۶۰ و ۹۰ و ۸۰ ندارد. این حرفهای انقطاع نسلی و از این حرفهایی که میزنند، حرفهای روشنفکریِ داخل گعده‌های روشنفکرانه است؛ واقعیّتها غیر از این است.» 

در نهایت باید گفت مدعیان انقطاع نسلی دچار انقطاع از واقعیت اند و خود آنها نسل انقطاع و بریدن و ترویج خشونت و سیاهی و ناامیدی هستند.